Πέμπτη, Δεκεμβρίου 29, 2005

New Year's Eve


Burn
Originally uploaded by Roger Smith.

There are only two things now,
The great black night scooped out
And this fireglow.

This fireglow, the core,
And we the two ripe pips
That are held in store.

Listen, the darkness rings
As it circulates round our fire.
Take off your things.

Your shoulders, your bruised throat!
You breasts, your nakedness!
This fiery coat!

As the darkness flickers and dips,
As the firelight falls and leaps
From your feet to your lips!

DH Lawrence

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 22, 2005

For Christmas Day: Hark! the Herald Angels Sing



















Hark! the herald Angels sing,
Glory to the new-born King,
Peace on earth and mercy mild,
God and sinner reconcil'd.
Hark! the herald Angels sing,
Glory to the new-born King.

Joyful all ye nations rise,
Join the triumph of the skies,
With the angelic host proclaim,
Christ is born in Bethlehem.
Hark! the herald Angels sing,
Glory to the new-born King.

Christ by highest Heaven ador'd,
Christ the everlasting Lord!
Late in time behold him come,
Offspring of a virgin's womb.
Hark! the herald Angels sing,
Glory to the new-born King.

Veiled in flesh the Godhead see,
Hail, the incarnate Deity,
Pleased as Man with man to dwell,
Jesus our Immanuel!
Hark! the herald Angels sing,
Glory to the new-born King.

Hail the Heaven-born Prince of Peace!
Hail the Sun of Righteousness!
Light and life to all he brings,
Risen with healing in his wings.
Hark! the herald Angels sing,
Glory to the new-born King.

Mild he lays his glory by,
Born that man no more may die,
Born to raise the sons of earth,
Born to give them second birth.
Hark! the herald Angels sing,
Glory to the new-born King.

Charles Wesley (1707-1788)
George Whitfield (1714-1770)
Martin Madan (1726-1790)

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 08, 2005

The Waste Land (απόσπασμα)











The Waste Land
Photo by dawn armfield


"NAM Sibyllam quidem Cumis ego ipse
oculis meis vidi in ampulla pendere, et cum
illi pueri dicerunt:
Sebulla pe theleis;
respondebat illa:
apothanein thelo."


(For Ezra Pound
il miglior fabbro)


I. THE BURIAL OF THE DEAD

APRIL is the cruellest month, breeding
Memory and desire, stirring
Dull roots with spring rain.
Winter kept us warm, covering
Earth in forgetful snow, feeding
A little life with dried tubers.
Summer surprised us, coming over the Starnbergersee
With a shower of rain; we stopped in the colonnade,
And went on in sunlight, into the Hofgarten,
And drank coffee, and talked for an hour.
Bin gar keine Russin, stamm' aus Litauen, echt deutsch.
And when we were children, staying at the archduke's,
My cousin's, he took me out on a sled,
And I was frightened. He said, Marie,
Marie, hold on tight. And down we went.
In the mountains, there you feel free.
I read, much of the night, and go south in the winter.

What are the roots that clutch, what branches grow
Out of this stony rubbish? Son of man,
You cannot say, or guess, for you know only
A heap of broken images, where the sun beats,
And the dead tree gives no shelter, the cricket no relief,
And the dry stone no sound of water. Only
There is shadow under this red rock,
(Come in under the shadow of this red rock),
And I will show you something different from either
Your shadow at morning striding behind you
Or your shadow at evening rising to meet you;
I will show you fear in a handful of dust.

Frisch weht der Wind
Der Heimat zu
Mein Irisch Kind,

Wo weilest du?

"You gave me hyacinths first a year ago;
"They called me the hyacinth girl."
-- Yet when we came back, late, from the Hyacinth garden,
Your arms full, and your hair wet, I could not
Speak, and my eyes failed, I was neither
Living nor dead, and I knew nothing,
Looking into the heart of light, the silence.
Od' und leer das Meer.

Madame Sosostris, famous clairvoyante,
Had a bad cold, nevertheless
Is known to be the wisest woman in Europe,
With a wicked pack of cards. Here, said she,
Is your card, the drowned Phoenician Sailor,
(Those are pearls that were his eyes. Look!)
Here is Belladonna, the Lady of the Rocks,
The lady of situations.
Here is the man with three staves, and here the Wheel,
And here is the one-eyed merchant, and this card,
Which is blank, is something he carries on his back,
Which I am forbidden to see. I do not find
The Hanged Man. Fear death by water.
I see crowds of people, walking round in a ring.
Thank you. If you see dear Mrs. Equitone,
Tell her I bring the horoscope myself:
One must be so careful these days.

Unreal City,
Under the brown fog of a winter dawn,
A crowd flowed over London Bridge, so many,
I had not thought death had undone so many.
Sighs, short and infrequent, were exhaled,
And each man fixed his eyes before his feet.
Flowed up the hill and down King William Street,
To where Saint Mary Woolnoth kept the hours
With a dead sound on the final stroke of nine.
There I saw one I knew, and stopped him, crying: "Stetson!
"You who were with me in the ships at Mylae!
"That corpse you planted last year in your garden,
"Has it begun to sprout? Will it bloom this year?
"Or has the sudden frost disturbed its bed?
"Oh keep the Dog far hence, that's friend to men,
"Or with his nails he'll dig it up again!
"You! hypocrite lecteur!-- mon semblable, -- mon frère!"




Thomas Stearns Eliot (1888-1965)

Αφιερωμένο, όχι για άλλο λόγο αλλά γιατί το όνομα του Blog του μου το θύμισε στον landlord45.

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 07, 2005

I thank all who have loved me in their hearts


grey
Originally uploaded by Nevfeniel.
I thank all who have loved me in their hearts,
With thanks and love from mine. Deep thanks to all
Who paused a little near the prison-wall
To hear my music in its louder parts
Ere they went onward, each one to the mart's
Or temple's occupation, beyond call.
But thou, who, in my voice's sink and fall
When the sob took it, thy divinest Art's
Own instrument didst drop down at thy foot
To hearken what I said between my tears, . . .
Instruct me how to thank thee! Oh, to shoot
My soul's full meaning into future years,
That they should lend it utterance, and salute
Love that endures, from Life that disappears!



Elizabeth Barrett Browning

Δευτέρα, Νοεμβρίου 21, 2005

To winter




















Νίκος Σταυρακαντωνάκης
"Καταιγίδα" (χαρακτικό)



"Blow, blow, thou winter wind."
Away from here,
And I shall greet thy passing breath
Without a tear.

I do not love thy snow and sleet
Or icy flows;
When I must jump or stamp to warm
My freezing toes.

For why should I be happy or
E'en be merry,
In weather only fitted for
Cook or Peary.

My eyes are red, my lips are blue
My ears frost bitt'n;
Thy numbing kiss doth e'en extend
Thro' my mitten.

I am cold, no matter how I warm
Or clothe me;
O Winter, greater bards have sung
I loathe thee!


Eugene O'Neill (1888-1953)

Πέμπτη, Νοεμβρίου 17, 2005

Δοκίμιο ΄73 - ΄74 (απόσπασμα)












V
.........................................................................
Υπάρχει ένα παράθυρο καμωμένο κόσκινο στη φωτογραφία του δρόμου.
Τώρα η σκάλα σε διασχίζει καθέτως απ’ το υπόγειο ως τον αυχένα.
Κάποιος ανεβαίνει μ΄ ένα τρανζίστορ ρυθμικός πολλαπλασιασμός των
ειδήσεων. Στη μικρή οθόνη τα πρόσωπα εναλλάσονται σταθερά δίχως
πολλούς θορύβους. Η εξουσία όπως πάντοτε φωτίζεται με τετραγωνισμένο
φως. Ιαχές. Το πλήθος.

Στο μεταξύ το πλήθος. Αόρατα μάτια με τρείς διαστάσεις ακτινογραφούν
εισερχομένους εξερχομένους διερχομένους. Τα περίστροφα ακίνητα βαθειά
μέσα τους σαφώς οπλισμένα.

Το πλήθος φεύγει έφυγε.

Κι εκεί σε βρήκαν αργότερα με μια ριπή (τρύπες 7-8) στη πλάτη σου ετών
ας πούμε 24 καμμιά ταυτότητα.

XII

Ταξίδι στο μεγάλο διάδρομο καταργημένος χρόνος. Οχι σκοτάδι μήτε
μισοσκόταδο μήτε και φως. Ταξίδι τα χαράματα σ’ ένα γυμνό τοπίο
σκοποβολής. Η βρύση πλένει χέρια κα πουκάμισο οι εφημερίδες καταπίνουν
τις φωνές.

Αστυνομίες αμίλητες μέσα σε σκοτεινές αστυνομίες. Πρωθυπουργοί με
Σκεπασμένο πρόσωπο. Απάνω οι νόμοι σε σειρές σοφή συναρμογή και
διάταξη με τους συνήθεις αγωγούς σωλήνες σωληνώσεις πολαπλά
κυκλώματα με θύρες διαφυγής. Κυκλοφορία παράπλευρη για τους
αξιοπρεπείς φονιάδες

Κι εσείς που ωστόσο συνεχίζετε κρατώντας προστατεύοντας στα δόντια
σας την τελευταία σας λέξη.

Το λάθος των μηχανουργών.



Τάκης Σινόπουλος

Τρίτη, Νοεμβρίου 15, 2005

Tέχνη


















Έζησα τα πάθη σα μια φωτιά, τάδα ύστερα να μαραίνονται
και να σβήνουν,και μ' όλο που ξέφευγα απόνα κίνδυνο, έκλαψα
γι' αυτό το τέλος που υπάρχει σε όλα. Δόθηκα στα πιο μεγάλα
ιδανικά, μετά τ' απαρνήθηκα,
και τους ξαναδόθηκα ακόμα πιο ασυγκράτητα. Ένοιωσα
ντροπή μπροστά στους καλοντυμένους,
και θανάσιμη ενοχή για όλους τους ταπεινωμένους και τους
φτωχούς,
είδα τη νεότητα να φεύγει, να σαπίζουν τα δόντια,
θέλησα να σκοτωθώ, από δειλία ή ματαιοδοξία,
συχώρεσα εκείνους που με σύντριψαν, έγλυψα εκεί που
έφτυσα,
έζησα την απάνθρωπη στιγμή, όταν ανακαλύπτεις, πλέον
αργά, ότι είσαι ένας άλλος
από κείνον που ονειρευόσουνα, ντρόπιασα τ' όνομά μου
για να μη μείνει ούτε κηλίδα εγωισμού απάνω μου ―
κι ήταν ο πιο φριχτός εγωισμός. Tις νύχτες έκλαψα,
συνθηκολόγησα τις μέρες, αδιάκοπη πάλη μ' αυτόν τον
δαίμονα μέσα μου
που τα ήθελε όλα, τούδωσα τις πιο γενναίες μου πράξεις,
τα πιο καθάρια μου όνειρα
και πείναγε, τούδωσα αμαρτίες βαρειές, τον πότισα αλκοόλ,
χρέη, εξευτελισμούς,
και πείναγε. Bούλιαξα σε μικροζητήματα
φιλονίκησα για μιας σπιθαμής θέση, κατηγόρησα,
έκανα το χρέος μου από υπολογισμό, και την άλλη στιγμή,
χωρίς κανείς να μου το ζητήσει
έκοψα μικρά-μικρά κομάτια τον εαυτό μου και τον μοίρασα
στα σκυλιά.

Tώρα, κάθομαι μες στη νύχτα και σκέφτομαι, πως ίσως πια
μπορώ να γράψω
ένα στίχο, αληθινό.


Τάσος Λειβαδίτης

Τετάρτη, Νοεμβρίου 09, 2005

Κέρασμα

Κερνάω φρέσκα ποιηματάκια από τον φούρνο της Αρτέμιδας.
Στην υγειά σας.

Δευτέρα, Νοεμβρίου 07, 2005

Chanson dada





















I

la chanson d'un dadaïste
qui avait dada au coeur
fatiguait trop son moteur
qui avait dada au coeur

l'ascenseur portait un roi
lourd fragile autonome
il coupa son grand bras droit
l'envoya au pape à rome

c'est pourquoi
l'ascenseur
n'avait plus dada au coeur

mangez du chocolat
lavez votre cerveau
dada
dada
buvez de l'eau

II

la chanson d'un dadaïste
qui n'était ni gai ni triste
et aimait une bicycliste
qui n'était ni gaie ni triste
mais l'époux le jour de l'an
savait tout et dans une crise
envoya au vatican
leurs deux corps en trois valises

ni amant
ni cyclist
en'étaient plus ni gais ni tristes

mangez de bons cerveaux
lavez votre soldat
dada
dada
buvez de l'eau

III

la chanson d'un bicycliste
qui était dada de coeur
qui était donc dadaïste
comme tous les dadas de coeur

un serpent portait des gants
il ferma vite la soupape
mit des gants en peau d'serpent
et vient embrasser le pape

c'est touchant
ventre en fleur
n'avait plus dada au coeur

buvez du lait d'oiseaux
lavez vos chocolats
dada
dada
mangez du veau


Tristan Tzara (1923)



Τρίτη, Νοεμβρίου 01, 2005

Μετά



















Mάρτυρες για τα λάθη σου δεν είχες. Mόνος μάρτυρας
ο ίδιος εσύ. Tα τακτοποίησες, τα μονόγραψες, τα σφράγισες
σε λευκούς πάντοτε φακέλους σα να ετοίμαζες
τη δίκαιη διαθήκη σου. Ύστερα
τα τοποθέτησες προσεχτικά στα ράφια. Tώρα, γαλήνιος,
(ίσως και κάπως φοβισμένος) ούτε βιάζεσαι
ούτε καθυστερείς, γνωρίζοντας ότι, μετά το θάνατό σου,
θ' ανακαλύψουμε πόσον ωραίος ήσουν,
πόσο πολύ πιο ωραίος πέρα απ' τις αρετές σου.





Aθήνα, 16.1.1988

Γιάννης Ρίτσος

Τετάρτη, Οκτωβρίου 26, 2005

Έχει και η Ψυχή τον δικό της Κονιορτό














Έχει και η ψυχή τον δικό της κονιορτό που εάν σηκωθεί μέσα μας αέρας, αλίμονο. Oι ορμές χτυπάνε στα παράθυρα, τα τζάμια θρυμματίζονται. Λίγοι ξέρουν ότι ο υπερθετικός στα αισθήματα σχηματίζεται με το φως, όχι με τη δύναμη. Kι ότι χρειάζεται χάδι εκεί που βάζουν μαχαίρι. Ότι ένας κοιτώνας με τη μυστική συνεννόηση των σωμάτων μάς παρακολουθεί παντού και μας παραπέμπει στην αγιότητα χωρίς συγκατάβαση.

A ! όταν η στιγμή φτάσει να καθίσουμε κι εμείς πάνω στο πεζούλι κάποιας Aγίας Πρέκλας εν μέσω αγριοσυκών, μορεών με ερυθρούς καρπούς, εις έρημον τόπον, απόκρημνον ακτήν, τότε η μικρή Kουμπώ μ' ένα κερί στο χέρι θα σηκωθεί στις μύτες των ποδιών να φτάσει εκεί ψηλά, μέσα στον αναστεναγμό μας, όλα τα εύφλεκτα: πάθη, πείσματα, φωνές οργής, μυριάδες έντομα χρωματιστούλια που να λαμπαδιάσει ο τόπος !

Οδυσσέας Ελύτης

Παρασκευή, Οκτωβρίου 21, 2005

I'm nobody! Who are you?

I'm nobody! Who are you?
Are you nobody, too?
Then there's a pair of us -- don't tell!
They'd banish us, you know.

How dreary to be somebody!
How public, like a frog
To tell your name the livelong day
To an admiring bog!






Emily Dickinson

Δευτέρα, Οκτωβρίου 10, 2005

Autumn













Autumn, Craig McPherson
λάδι σε μουσαμά, 1980 .


A touch of cold in the Autumn night --
I walked abroad,
And saw the ruddy moon lean over a hedge
Like a red-faced farmer.
I did not stop to speak, but nodded,
And round about were the wistful stars
With white faces like town children.

Thomas Ernest Hulme (1883-1917)

CHANSON D'AUTOMNE









Les sanglots longs
Des violons
De l'automne
Blessent mon coeur
D'une langueur
Monotone

Tout suffoquant
Et blême, quand
Sonne l'heure
Je me souviens
Des jours anciens
Et je pleure ;

Et je m'en vais
Au vent mauvais
Qui m'emporte
Deça, delà
Pareil à la
Feuille morte.












Paul Verlaine
Poèmes saturniens

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 20, 2005

Dear Doctor, I have Read your Play

Dear Doctor, I have read your play,
Which is a good one in its way,
Purges the eyes, and moves the bowels,
And drenches handkerchiefs like towels
With tears that, in a flux of grief,
Afford hysterical relief
To shatter'd nerves and quicken'd pulses,
Which your catastrophe convulses.
I like your moral and machinery;
Your plot, too, has such scope for scenery!
Your dialogue is apt and smart;
The play's concoction full of art;
Your hero raves, your heroine cries,
All stab, and everybody dies;
In short, your tragedy would be
The very thing to hear and see;
And for a piece of publication,
If I decline on this occasion,
It is not that I am not sensible
To merits in themselves ostensible,
But--and I grieve to speak it--plays
Are drugs--mere drugs, Sir, nowadays.
I had a heavy loss by Manuel --
Too lucky if it prove not annual--
And Sotheby, with his damn'd Orestes
(Which, by the way, the old bore's best is),
Has lain so very long on hand
That I despair of all demand;
I've advertis'd--but see my books,
Or only watch my shopman's looks;
Still Ivan, Ina and such lumber
My back-shop glut, my shelves encumber.
There's Byron too, who once did better,
Has sent me--folded in a letter--
A sort of--it's no more a drama
Than Darnley, Ivan or Kehama:
So alter'd since last year his pen is,
I think he's lost his wits at Venice,
Or drain'd his brains away as stallion
To some dark-eyed and warm Italian;
In short, Sir, what with one and t'other,
I dare not venture on another.
I write in haste; excuse each blunder;
The coaches through the street so thunder!
My room's so full; we've Gifford here
Reading MSS with Hookham Frere,
Pronouncing on the nouns and particles
Of some of our forthcoming articles,
The Quarterly--ah, Sir, if you
Had but the genius to review!
A smart critique upon St. Helena,
Or if you only would but tell in a
Short compass what--but, to resume;
As I was saying, Sir, the room--
The room's so full of wits and bards,
Crabbes, Campbells, Crokers, Freres and Wards,
And others, neither bards nor wits--
My humble tenement admits
All persons in the dress of Gent.,
From Mr. Hammond to Dog Dent.
A party dines with me today,
All clever men who make their way:
Crabbe, Malcolm, Hamilton and Chantrey
Are all partakers of my pantry.
They're at this moment in discussion
On poor De Staël's late dissolution.
Her book, they say, was in advance--
Pray Heaven she tell the truth of France!
'Tis said she certainly was married
To Rocca, and had twice miscarried,
No--not miscarried, I opine--
But brought to bed at forty nine.
Some say she died a Papist; some
Are of opinion that's a hum;
I don't know that--the fellow, Schlegel,
Was very likely to inveigle
A dying person in compunction
To try the extremity of unction.
But peace be with her! for a woman
Her talents surely were uncommon.
Her publisher (and public too)
The hour of her demise may rue,
For never more within his shop he--
Pray--was she not interr'd at Coppet?
Thus run our time and tongues away;
But, to return, Sir, to your play;
Sorry, Sir, but I cannot deal,
Unless 'twere acted by O'Neill.
My hands are full--my head so busy,
I'm almost dead--and always dizzy;
And so, with endless truth and hurry,
Dear Doctor, I am yours,

JOHN MURRAY


George Gordon Lord Byron (1788-1824)



Όταν ο εκδότης του Byron, John Murray, του ζήτησε να τον βοηθήσει για μια ευγενή άρνηση σε μια τραγωδία που του υπέβαλλε ο γιατρός J. W. Polidori, παλιός γνώριμος του Byron, εκείνος αντέδρασε γράφοντας τους παραπάνω στίχους σε μια επιστολή με ημερομηνία 27 Αυγούστου 1817, η οποία πρωτοείδε το φως της δημοσιότητας από τον Moore στην έκδοση Letters and Journals of Lord Byron (1830).
Το 1816, ο Polidori (1795-1821) συνόδευσε τον Byron στην Ελβετία και αργότερα τον ξανασυνάντησε στην Ιταλία. Η ματαιοδοξία του ήταν πηγή διασκέδασης αλλά και αρκετής ενόχλησης για τον ποιητή. Αργότερα, το 1819, ο Polidori διαφήμισε του μυθιστόρημά του The Vampyre, σαν έργο του Byron.

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 05, 2005

To the Returned Girls

Will you read my little pome,
O you girls returnéd home
From a summertime of sport
At the Jolliest Resort,
From a Heated Term of joys
Far from urban dust and noise?

You I speak to in this rhyme,
You have had a Glorious Time
Swimming, golfing, bridging, dancing,
Riding, tennising, romancing,
On the springboard, on the raft --
You've been often photographed.

At the place you have forsaken,
You have had some pictures taken,
Pictures taken of you dancing,
Riding, tennising, romancing,
Swimming, golfing, and reclining;
Snacking, luncheoning, and dining.

Cometh now my brief advice;
Ladies, be ye ne'er so nice,
Be ye ne'er so fascinating,
Luring, drawing, captivating,
If with interest you'd imbue us,
Do not show those pictures to us!

Snapshots of the links and lawn
Cause in many of us a yawn;
(As for me myself, why, I'm
Glad to see 'em any time)
But -- I give it to you square --
Lots of people do not care.


Franklin Pierce Adams (1881-1960)

... κι άλλο ένα αστείο, για την επιστροφή!
Καλώς σας βρίσκω.

Παρασκευή, Ιουλίου 22, 2005

Sex
















Amœbas at the start
Were not complex;
They tore themselves apart
And started Sex.

And Sex has ruled the earth
From then till this,
Producing woe and mirth
And pain and bliss.

Through Sex the seedling wakes
To cleave the ground;
'Tis really Sex that makes
The world go 'round.

It sublimates the mind
With noble themes,
Or sends it unrefined,
Suggestive dreams.

'Tis Sex that rules the lives
Of clods and kings;
It gives us books and wives
And other things --

Ambition, love, and strife
And all the ills
And ecstasies of life --
And Freuds and Brills.


Arthur Guiterman


Ένα αστείο μέσα στη γενικότερη χαλάρωση της άδειάς μου που ξεκινάει σήμερα.
Καλή ξεκούραση σε όλους.

Δευτέρα, Ιουλίου 18, 2005

ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΜΑΖΙ


Jardin secret
Originally uploaded by Callixte..
Γειτονόπουλο τ’ ουρανού το σπίτι.
Τόσο ψηλά χτισμένη της προσέγγισης η τάση
επάνω σε κορφής τις ανοιχτές φτερούγες σαν
αναλόγιο ν’ αναγιγνώσκει η εκθάμβωση το ανατέλλον
το μεσουρανούν το δύον ευαγγέλιο της.

Βγαίνω στην αυλή. Με περιμένει απαστράπτουσα
με γκέμια σέλα χάμουρα η άγρια ελευθερία του ορίζοντα
ν’ ανέβω και καλπάζοντας την επαλήθευσή της να δαμάσω.
Α, μόνο το βλέμμα και το όραμα κατάφεραν να ιππεύουν
την άυλη ετούτη ατίθαση κατάκτηση.
Οι υπερφίαλες απόψεις των αιθέρων πέφτουνε τσακίζονται
διότι ελάχιστα διαρκεί το ανεμπόδιστο.

Ιδού πως σκοντάφτει σε μια σπιθαμή συρματόπλεγμα
γύρω από το χτήμα. Χαμηλό, ήμερο κι όμως
αν το καλοκοιτάξεις το καλοαισθανθείς διαιρεί
τη δική μου καλημέρα από του γείτονα
ολημερίς σύνορα φανατίζει σιωπηρά οπλίζοντας
ξερόχορτα εναντίον αδελφών τους.

Το βράδυ μόνο, η ενωτική ευωδιά του νυχτολούλουδου
το ψαλιδίζει τόπους τόπους και περνά
υπό το παράφρον φέγγος των πυγολαμπίδων
- κωλοφωτιές τις λέγαμε όταν ζούσαμε.

Αχ, ηρωισμοί εθελοντών ονείρων άδοξοι. Τι ωφελεί
να καταπατήσεις δύο πόντους φεγγαρόσκονη ακόμα
κληρονομιά που άφησε το θέρος στη φυγή του.

Άσε να τηρήσουν ενός λεπτού μαζί
κάτι αγράμματες χήρες παρατάσεις
που δεν τις πιάνει ο νόμος

αν και κανείς δεν ξέρει
τι τους επιφυλάσσει ακόμα η ελπίδα.


Καλοκαίρι, Πλάτανος – Αιγιαλεία



Κική Δημουλά
Ενός λεπτού μαζί

Παρασκευή, Ιουλίου 15, 2005

L’ ENNEMI

Ma jeunesse ne fut qu’un ténébreux orage,
Traversé ça et là par des brillants soleils ;
Le tonnerre et la pluie ont fait un tel ravage
Qu’il reste en mon jardin bien peu de fruits vermeils.

Voilà que j’ai touché l’automne des idées,
Et qu’il faut employer la pelle et les râteaux
Pour rassembler à neuf les terres inondées,
Où l’eau creuse des trous grands comme des tombeaux.

Et qui sait si les fleurs nouvelles que je rêve
Trouveront dans ce sol lavé comme une grève
Le mystique aliment qui ferait leur vigueur ?

- Ô douleur ! ô douleur ! Le Temps mange la vie,
Et l’obscur Ennemi qui nous ronge le cœur
Du sang que nous perdons croît et se fortifie !


Ch. Baudelaire
Les fleurs du mal
Spleen et idéal

Τετάρτη, Ιουλίου 13, 2005

La Bella Donna della mia Mente


Centre of a Pale Rose
Originally uploaded by Colour.
My limbs are wasted with a flame,
My feet are sore with travelling,
For calling on my Lady’s name
My lips have now forgot to sing.

O Linnet in the wild-rose brake
Strain for my Love thy melody,
O Lark sing louder for love’s sake,
My gentle Lady passeth by.

She is too fair for any man
To see or hold his heart’s delight,
Fairer than Queen or courtezan
Or moon-lit water in the night.

Her hair is bound with myrtle leaves,
(Green leaves upon her golden hair!)
Green grasses through the yellow sheaves
Of autumn corn are not more fair.

Her little lips, more made to kiss
Than to cry bitterly for pain,
Are tremulous as brook-water is,
Or roses after evening rain.

Her neck is like white melilote
Flushing for pleasure of the sun,
The throbbing of the linnet’s throat
Is not so sweet to look upon.

As a pomegranate, cut in twain,
White-seeded, is her crimson mouth,
Her cheeks are as the fading stain
Where the peach reddens to the south.

O twining hands! O delicate
White body made for love and pain!
O House of love! O desolate
Pale flower beaten by the rain!

Oscar Wilde

Παρασκευή, Ιουλίου 08, 2005

Figs


figs
Originally uploaded by emotional anaemia.
The proper way to eat a fig, in society,
Is to split it in four, holding it by the stump,
And open it, so that it is a glittering, rosy, moist, honied, heavy-petalled four-petalled flower.

Then you throw away the skin
Which is just like a four-sepalled calyx,
After you have taken off the blossom with your lips.

But the vulgar way
Is just to put your mouth to the crack, and take out the flesh in one bite.

Every fruit has its secret.

The fig is a very secretive fruit.
As you see it standing growing, you feel at once it is symbolic:
And it seems male.
But when you come to know it better, you agree with the Romans, it is female.

The Italians vulgarly say, it stands for the female part; the fig-fruit:
The fissure, the yoni,
The wonderful moist conductivity towards the centre.

Involved,
Inturned,
The flowering all inward and womb-fibrilled;
And but one orifice.

The fig, the horse-shoe, the squash-blossom.
Symbols.

There was a flower that flowered inward, womb-ward;
Now there is a fruit like a ripe womb.

It was always a secret.
That's how it should be, the female should always be secret.

There never was any standing aloft and unfolded on a bough
Like other flowers, in a revelation of petals;
Silver-pink peach, venetian green glass of medlars and sorb-apples,
Shallow wine-cups on short, bulging stems
Openly pledging heaven:
Here's to the thorn in flower! Here is to Utterance!
The brave, adventurous rosaceæ.

Folded upon itself, and secret unutterable,
And milky-sapped, sap that curdles milk and makes ricotta,
Sap that smells strange on your fingers, that even goats won't taste it;
Folded upon itself, enclosed like any Mohammedan woman,
Its nakedness all within-walls, its flowering forever unseen,
One small way of access only, and this close-curtained from the light;
Fig, fruit of the female mystery, covert and inward,
Mediterranean fruit, with your covert nakedness,
Where everything happens invisible, flowering and fertilisation, and fruiting
In the inwardness of your you, that eye will never see
Till it's finished, and you're over-ripe, and you burst to give up your ghost.

Till the drop of ripeness exudes,
And the year is over.

And then the fig has kept her secret long enough.
So it explodes, and you see through the fissure the scarlet.
And the fig is finished, the year is over.

That's how the fig dies, showing her crimson through the purple slit
Like a wound, the exposure of her secret, on the open day.
Like a prostitute, the bursten fig, making a show of her secret.

That's how women die too.

The year is fallen over-ripe,
The year of our women.
The year of our women is fallen over-ripe.
The secret is laid bare.
And rottenness soon sets in.
The year of our women is fallen over-ripe.

When Eve once knew in her mind that she was naked
She quickly sewed fig-leaves, and sewed the same for the man.
She'd been naked all her days before,
But till then, till that apple of knowledge, she hadn't had the fact on her mind.

She got the fact on her mind, and quickly sewed fig-leaves.
And women have been sewing ever since.
But now they stitch to adorn the bursten fig, not to cover it.
They have their nakedness more than ever on their mind,
And they won't let us forget it.

Now, the secret
Becomes an affirmation through moist, scarlet lips
That laugh at the Lord's indignation.

What then, good Lord! cry the women.
We have kept our secret long enough.
We are a ripe fig.
Let us burst into affirmation.

They forget, ripe figs won't keep.
Ripe figs won't keep.

Honey-white figs of the north, black figs with scarlet inside, of the south.
Ripe figs won't keep, won't keep in any clime.
What then, when women the world over have all bursten into affirmation?
And bursten figs won't keep?

San Gervasio.


David Herbert Lawrence

Δευτέρα, Ιουλίου 04, 2005

Hymn to Intellectual Beauty

The awful shadow of some unseen Power
Floats though unseen among us; visiting
This various world with as inconstant wing
As summer winds that creep from flower to flower;
Like moonbeams that behind some piny mountain shower,
It visits with inconstant glance
Each human heart and countenance;
Like hues and harmonies of evening,
Like clouds in starlight widely spread,
Like memory of music fled,
Like aught that for its grace may be
Dear, and yet dearer for its mystery.

Spirit of BEAUTY, that dost consecrate
With thine own hues all thou dost shine upon
Of human thought or form, where art thou gone?
Why dost thou pass away and leave our state,
This dim vast vale of tears, vacant and desolate?
Ask why the sunlight not for ever
Weaves rainbows o'er yon mountain-river,
Why aught should fail and fade that once is shown,
Why fear and dream and death and birth
Cast on the daylight of this earth
Such gloom, why man has such a scope
For love and hate, despondency and hope?

No voice from some sublimer world hath ever
To sage or poet these responses given:
Therefore the names of Demon, Ghost, and Heaven,
Remain the records of their vain endeavour:
Frail spells whose utter'd charm might not avail to sever,
From all we hear and all we see,
Doubt, chance and mutability.
Thy light alone like mist o'er mountains driven,
Or music by the night-wind sent
Through strings of some still instrument,
Or moonlight on a midnight stream,
Gives grace and truth to life's unquiet dream.

Love, Hope, and Self-esteem, like clouds depart
And come, for some uncertain moments lent.
Man were immortal and omnipotent,
Didst thou, unknown and awful as thou art,
Keep with thy glorious train firm state within his heart.
Thou messenger of sympathies,
That wax and wane in lovers' eyes;
Thou, that to human thought art nourishment,
Like darkness to a dying flame!
Depart not as thy shadow came,
Depart not--lest the grave should be,
Like life and fear, a dark reality.

While yet a boy I sought for ghosts, and sped
Through many a listening chamber, cave and ruin,
And starlight wood, with fearful steps pursuing
Hopes of high talk with the departed dead.
I call'd on poisonous names with which our youth is fed;
I was not heard; I saw them not;
When musing deeply on the lot
Of life, at that sweet time when winds are wooing
All vital things that wake to bring
News of birds and blossoming,
Sudden, thy shadow fell on me;
I shriek'd, and clasp'd my hands in ecstasy!

I vow'd that I would dedicate my powers
To thee and thine: have I not kept the vow?
With beating heart and streaming eyes, even now
I call the phantoms of a thousand hours
Each from his voiceless grave: they have in vision'd bowers
Of studious zeal or love's delight
Outwatch'd with me the envious night:
They know that never joy illum'd my brow
Unlink'd with hope that thou wouldst free
This world from its dark slavery,
That thou, O awful LOVELINESS,
Wouldst give whate'er these words cannot express.

The day becomes more solemn and serene
When noon is past; there is a harmony
In autumn, and a lustre in its sky,
Which through the summer is not heard or seen,
As if it could not be, as if it had not been!
Thus let thy power, which like the truth
Of nature on my passive youth
Descended, to my onward life supply
Its calm, to one who worships thee,
And every form containing thee,
Whom, SPIRIT fair, thy spells did bind
To fear himself, and love all human kind.


Percy Bysshe Shelley


Στο σημείωμά της στα ποιήματα το 1816, η Mary Shelley (σύζυγος του ποιητή) γράφει : " Πέρασε το καλοκαίρι στις ακτές της Λίμνης της Γενεύης. Ο "ύμνος στην πνευματική ομορφιά", συνελήφθη κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του γύρω από την λίμνη με τον Λόρδο Byron."

Ο όρος "intellectual" πρέπει να γίνει αντιληπτός ως "εγνωσμένη από το μυαλό, χωρίς την βοήθεια της φυσικής αίσθησης" (όπως γίνεται αντιληπτό και από τους δύο πρώτους στίχους).

Πέμπτη, Ιουνίου 30, 2005

Μικρους θανάτους, η ποίηση δεν έχει...

Είναι πολύ εύκολο να μιλήσεις για τον θάνατο.
Ειδικά για τον θάνατο ενός επιφανούς προσώπου.
Οικειοποιείσαι την φήμη του, το μεγαλείο του και πουλάς μούρη εξ αντανακλάσεως με επικηδείους άνευ σημασίας.
Είναι πολύ εύκολο να μιλήσεις και για το θάνατο «προσφιλούς προσώπου». Προβάλεις πάνω στο γεγονός του θανάτου του τα δικά σου συναισθήματα. Και ουσιαστικά δεν μιλάς για τον θανόντα παρά για τη δική σου απώλεια. Έτσι είναι ο θάνατος υποκειμενικός.

Στην ηλικία μου ο θάνατος αρχίζει το ψιλόβροχο.
Γύρω-γύρω άνθρωποι με τους οποίους σχετίζομαι, λίγο ή περισσότερο, τελειώνουν.
Αυτός ο θάνατος για τον οποίο δεν μπορείς να μιλήσεις, είναι ο θάνατος των ανθρώπων με τους οποίους σχετίζεσαι λίγο. Που όσο κι αν τους εκτιμάς, δεν είναι «επιφανείς» κι όσο κι αν τους συμπαθείς, δεν είναι «προσφιλείς».

Τέτοιος θάνατος ενέσκηψε εχθές. Ο πατέρας της νύφης μου πέθανε. Ο παππούς του βαφτιστηριού μου. Ούτε μεγάλος πολύ, μα ούτε και νεαρός, 70 χρονών, ο άνθρωπος αυτός, είχε ένα μέτριο θάνατο όπως και μια μέτρια ζωή. Ο θάνατος αυτός, μ’ έκανε να σκεφτώ, πως ο θάνατος δεν περιγράφεται. Όχι γιατί με δυσκολεύει το συναισθηματικό παραπέτασμα να τον αντιληφθώ. Παρά γιατί η ουσία του παραμένει άγνωστη. Κι όσο κι αν προσπαθήσω να τον περιγράψω, μόνο παρομοιάζοντάς τον με άλλες έννοιες μπορώ να τον σημαδέψω λίγο.

Αυτό είναι και το κοινό του χαρακτηριστικό με την αγάπη. Ούτε αυτή περιγράφεται.

Αναζήτησα ένα ποίημα για τον ξερό μέτριο θάνατο ενός απλού αξιοπρεπούς «μη προσφιλούς» ανθρώπου. Δεν βρήκα. Οι ποιητές γράφουν για πρόσωπα που τους προκαλούν πάθος.

Κι έτσι, ελπίζοντας η Αστραδενή να μην θυμώσει, σας στέλνω στο δικό της το ποίημα, που αν και δεν μιλάει για τέτοιο θάνατο, του αξίζει πολύ να το δείτε και να το εκτιμήσετε. Είναι μόνο του αφορμή για στοχασμό.

Παρασκευή, Ιουνίου 24, 2005

Ποιητική

― Προδίδετε πάλι την Ποίηση, θα μου πεις,
Την ιερότερη εκδήλωση του Ανθρώπου
Την χρησιμοποιείτε πάλι ως μέσον, υποζύγιον
Των σκοτεινών επιδιώξεών σας
Εν πλήρει γνώσει της ζημίας που προκαλείτε
Με το παράδειγμά σας στους νεωτέρους.

― Το τί δ ε ν πρόδωσες ε σ ύ να μου πεις
Εσύ κι οι όμοιοί σου, χρόνια και χρόνια,
Ένα προς ένα τα υπάρχοντά σας ξεπουλώντας
Στις διεθνείς αγορές και τα λαϊκά παζάρια
Και μείνατε χωρίς μάτια για να βλέπετε, χωρίς αυτιά
N' ακούτε, με σφραγισμένα στόματα και δε μιλάτε.
Για ποια ανθρώπινα ιερά μάς εγκαλείτε;

Ξέρω: κηρύγματα και ρητορείες πάλι, θα πεις.
Έ ναι λοιπόν! Κηρύγματα και ρητορείες.

Σαν π ρ ό κ ε ς πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις

Nα μην τις παίρνει ο άνεμος.


Αναγνωστάκης Μανόλης


Κρατάμε την όμορφη πόλη και τ’ άλλα δώρα.
Καλή Αντάμωση.

Παρασκευή, Ιουνίου 17, 2005

Good Girl

Hold up the universe, good girl. Hold up
the tent that is the sky of your world at which
you are the narrow center pole, good girl. Rup-
ture is the enemy. Keep all whole. The itch
to be yourself, plump and bending, below a sky
unending, held up by God forever
is denied by you as Central Control. Sever
yourself, poor false Atlas, poor "Atlesse," lie
recumbent below the sky. Nothing falls down,
except you, luscious and limited on the ground.
Holding everything up, always on your own,
creates a loneliness so profound
you are nothing but a column, good girl,
a temple ruin against a sky held up
by forces beyond you. Let yourself curl
up: a fleshy foetal figure cupped
about its own vibrant soul. You are
the universe about its pole. God's not far.


Molly Peacock

Τετάρτη, Ιουνίου 08, 2005

Ο ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ

Ο έρωτας,

όνομα ουσιαστικόν,

πολύ ουσιαστικόν,

ενικού αριθμού

γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,

γένους ανυπεράσπιστου.

Πληθυντικός αριθμός

οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

.

Ο φόβος,

όνομα ουσιαστικόν,

στην αρχή ενικός αριθμός

και μετά πληθυντικός :

οι φόβοι.

Οι φόβοι

για όλα από δω και πέρα.

.

Η μνήμη,

κύριο όνομα των θλίψεων,

ενικού αριθμού,

μόνον ενικού αριθμού

και άκλιτη.

Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

.

Η νύχτα,

όνομα ουσιαστικόν,

γένους θηλυκού,

ενικός αριθμός

Πληθυντικός αριθμός

οι νύχτες.

Οι νύχτες από δω και πέρα.

.

.

.

Κική Δημουλά
Το λίγο του κόσμου

Παρασκευή, Μαΐου 27, 2005

A Dream within a Dream

Take this kiss upon the brow!
And, in parting from you now,
Thus much let me avow--
You are not wrong, who deem
That my days have been a dream;
Yet if hope has flown away
In a night, or in a day,
In a vision, or in none,
Is it therefore the less gone?
All that we see or seem
Is but a dream within a dream.

I stand amid the roar
Of a surf-tormented shore,
And I hold within my hand
Grains of the golden sand--
How few! yet how they creep
Through my fingers to the deep,
While I weep--while I weep!
O God! can I not grasp
Them with a tighter clasp?
O God! can I not save
One from the pitiless wave?
Is all that we see or seem
But a dream within a dream?

Edgar Allan Poe

Δευτέρα, Μαΐου 23, 2005

Doublecrossroads

Ενοχή.
Προδοσία?
Δική μου?
Τίνος?
Εμπιστοσύνη…
Αγάπηπουσκοτώνει.
Αγάπηπουσκοτώθηκε.
Αγάπηπουπέθανεαποφυσικόθάνατο.
Υπήρξε αγάπη.
Υπήρξε έρωτας?
Ενοχή.

Είναι αυτή η στιγμή που δεν ξέρεις πώς να διώξεις την ενοχή. Ξέρεις ότι δεν σου αξίζει. Ξέρεις ότι «η ενοχή είναι ο αντίποδας της ευθύνης». Προσπαθείς να την διώξεις. Ν’ αναλάβεις τις ευθύνες σου. Να σταθείς με το κεφάλι ψηλά. Να ξαναγαπήσεις τον εαυτό σου τον προδομένο. Πως γίνεται αυτό? Μα πάντα έτσι γίνεται. Πάντα τον εαυτό σου προδίδεις. Σ’ αυτόν ψεύδεσαι. Και μετατρέπεις τη ζωή σε επανάληψη μιας άθλιας καθημερινότητας.
Η ενοχή φωλιάζει μέχρι και στα νύχια σου. Και δεν είναι ενοχή για πράξεις Είναι ενοχή για συναισθήματα. Γιατί σταμάτησες να αγαπάς. Όχι δεν σταμάτησες να αγαπάς. Σταμάτησες να θέλεις. Επειδή αγαπάς αλλά δεν θέλεις γι αυτό νοιώθεις ένοχος.
Τα μάτια σου καίνε.
Τα μαλλιά σου τα νοιώθεις να ξεκολλάνε από το κεφάλι σου.
Τα νύχια σου πονάνε.
Υποφέρεις.
Κι αυτός υποφέρει.
Διώξε την ενοχή.
Πάρε την ευθύνη.
Ζήσε τον σπαραγμό.

Τετάρτη, Απριλίου 27, 2005

The Ballad of Reading Gaol

...

Yet each man kills the thing he loves,
By each let this be heard,
Some do it with a bitter look,
Some with a flattering word,
The coward does it with a kiss,
The brave man with a sword!

Some kill their love when they are young,
And some when they are old;
Some strangle with the hands of Lust,
Some with the hands of Gold:
The kindest use a knife, because
The dead so soon grow cold.

Some love too little, some too long,
Some sell, and others buy;
Some do the deed with many tears,
And some without a sigh:
For each man kills the thing he loves,
Yet each man does not die.


...

Oscar Wilde

Τετάρτη, Απριλίου 20, 2005

The heart asks pleasure first

The heart asks pleasure first,
And then, excuse from pain;
And then, those little anodynes
That deaden suffering;

And then, to go to sleep;
And then, if it should be
The will of its Inquisitor,
The liberty to die.

Emily Dickinson

Τρίτη, Απριλίου 12, 2005

Μια θλίψη βαραίνει τα βλέφαρά μου.

Και τσούζουνε.
Εχουνε γίνει κόκκινα και τα μάτια μου, δεν τα αντέχουνε πια.
Θα θέλανε να έχουνε άλλα βλέφαρα. Που να μην τσούζουν τόσο. Λιγότερο θλιμμένα.
Τα μάτια μου θέλανε να είναι γελαστά. Αυτή ήταν η συμφωνία.
Μετά όμως τα πράγματα άλλαξαν. Τα βλέβαρα βαρύνανε από τη λύπη. Η καρδιά την αγάπησε τη λύπη και την κράτησε κοντά της. Της νοίκιασε τα βλέφαρα για σπίτι και τα μάτια μου βρεθήκανε με τη λύπη νοικάρισσα στο πάνω πάτωμα.
Όλο τα τσιγκλάει αυτή, και όλο κι αυτά κλαίνε. Κι όταν κλαίνε τα βλέφαρα τσούζουν. Κι όταν τσούζουν, τα μάτια θέλουν άλλα βλέφαρα.
Γιατί η καρδιά μου αγάπησε τη λύπη?
Ποιος κάνει κουμάντο εδώ μέσα?

Θά θελα να ήμουν το άσπρο πουλί

Ο ποιητής

Σα θα με βρούνε πάνω στο ξύλο του θανάτου μου
γύρω θά 'χει κοκκινίσει πέρα για πέρα ο ουρανός
μιά υποψία θάλασσας θα υπάρχει
κι έν' άσπρο πουλί, από πάνω, θ' απαγγέλλει μέσα
σ' ένα τρομακτικό τώρα σκοτάδι, τα τραγούδια μου.

Μίλτος Σαχτούρης

Αντίο Μίλτο, αντίο κύριε Σαχτούρη.

Ποιος να ορίσει την τωρινή μας φτώχεια?









Πέμπτη, Απριλίου 07, 2005

Μαδριγάλι για την ομορφιά και τη θλίψη...

Que m' importe que tu sois sage?
Sois belle et sois triste.

Charles Baudelaire

Τρίτη, Απριλίου 05, 2005

Το σπίτι μου

Η αλήθεια μας περιβάλλει μ' ένα τρόπο καταλυτικό.
Με τη μορφή ενός ευκλείδιου σύμπαντος που δεν έχει ακόμα αντιληφθεί την φτώχεια της γεωμετρίας με την οποία το μετράμε.
Σε πείσμα της ευκλειδίου γεωμετρίας, η Τέχνη, ανοίγει μπροστά στα ορθάνοιχτα από έκπληξη μάτια μας άλλους διαύλους στο σύμπαν. Εισάγει νέες διαστάσεις και πραγματοποιεί κβαντικά άλματα προσπαθώντας να μας παρασύρει σ' αυτό το ονειρικό ταξίδι με μια αστρική προβολή στην Άλλη Αλήθεια.
Η αλήθεια που ξέραμε ως τη στιγμή αυτή, η ήσυχη αλήθεια καταφύγιο της ψυχής μακριά από την αγωνία της απελευθέρωσης, εξακολουθεί να υπάρχει. Δεν θα την αγαπήσουμε ποτέ ξανά, αλλά συχνά θα ξαναγυρνάμε πίσω. Ίσως με κάποια νοσταλγία. Νοσταλγία για την εποχή που υπήρξαμε ανυποψίαστοι.

Prometheus Unbound (απόσπασμα)

No change, no pause, no hope! Yet I endure.
I ask the Earth, have not the mountains felt?
I ask yon Heaven, the all-beholding Sun,
Has it not seen? The Sea, in storm or calm,
Heaven's ever-changing Shadow, spread below,
Have its deaf waves not heard my agony?
Ah me! alas, pain, pain ever, for ever


Percy Bysshe Shelley


Σ' ευχαριστώ για την γνωριμία μ' αυτή τη μαύρη τρύπα.
Μ' ακούς , κηπουρέ?

Η ταυτότητά μου

Μόλις σήμερα έμαθα από έναν ερασιτέχνη κηπουρό, την ύπαρξη αυτού του κήπου για "απροσάρμοστα" λουλούδια.
Ερχομαι ήδη σήμερα να τον επισκεφτώ για πρώτη φορά, με στολή εργασίας.
Τα ποιήματα που αγαπώ. Τα ποιήματα που καθόρίζουν την αντίληψη που έχω για την τέχνη ως μοναδική και αδιαφιλονίκητη πραγματικότητα.
Εχω την ελπίδα, οτι κάποιοι άνθρωποι που ίσως τυχαία επισκεφτούν το μοναχικό μου blog ίσως διακρίνουν μέσα στο σκοτάδι μια γραμμή θεϊκού φωτός. Αυτή τη γραμμή της τέχνης που πάνω της ακροβατούν σαν μόρια σκόνης οι μικρές ψυχές μας.

Καλως σας βρίσκω, φωνάζω, αν και νοιώθω, ξέρω οτι μπαίνω σε ένα άδειο δωμάτιο.
Σε ένα άδειο κήπο.

The Garden

En robe de parade.
Samain.



Like a skein of loose silk blown against a wall
She walks by the railing of a path in Kensington Gardens,
And she is dying piece-meal
of a sort of emotional anemia.

And round about there is a rabble
Of the filthy, sturdy, unkillable infants of the very poor.
They shall inherit the earth.

In her is the end of breeding.
Her boredom is exquisite and excessive.

She would like some one to speak to her,
And is almost afraid that I
will commit that indiscretion.


Ezra Pound