...
Yet each man kills the thing he loves,
By each let this be heard,
Some do it with a bitter look,
Some with a flattering word,
The coward does it with a kiss,
The brave man with a sword!
Some kill their love when they are young,
And some when they are old;
Some strangle with the hands of Lust,
Some with the hands of Gold:
The kindest use a knife, because
The dead so soon grow cold.
Some love too little, some too long,
Some sell, and others buy;
Some do the deed with many tears,
And some without a sigh:
For each man kills the thing he loves,
Yet each man does not die.
...
Oscar Wilde
Τετάρτη, Απριλίου 27, 2005
Τετάρτη, Απριλίου 20, 2005
The heart asks pleasure first
The heart asks pleasure first,
And then, excuse from pain;
And then, those little anodynes
That deaden suffering;
And then, to go to sleep;
And then, if it should be
The will of its Inquisitor,
The liberty to die.
And then, excuse from pain;
And then, those little anodynes
That deaden suffering;
And then, to go to sleep;
And then, if it should be
The will of its Inquisitor,
The liberty to die.
Emily Dickinson
Τρίτη, Απριλίου 12, 2005
Μια θλίψη βαραίνει τα βλέφαρά μου.
Και τσούζουνε.
Εχουνε γίνει κόκκινα και τα μάτια μου, δεν τα αντέχουνε πια.
Θα θέλανε να έχουνε άλλα βλέφαρα. Που να μην τσούζουν τόσο. Λιγότερο θλιμμένα.
Τα μάτια μου θέλανε να είναι γελαστά. Αυτή ήταν η συμφωνία.
Μετά όμως τα πράγματα άλλαξαν. Τα βλέβαρα βαρύνανε από τη λύπη. Η καρδιά την αγάπησε τη λύπη και την κράτησε κοντά της. Της νοίκιασε τα βλέφαρα για σπίτι και τα μάτια μου βρεθήκανε με τη λύπη νοικάρισσα στο πάνω πάτωμα.
Όλο τα τσιγκλάει αυτή, και όλο κι αυτά κλαίνε. Κι όταν κλαίνε τα βλέφαρα τσούζουν. Κι όταν τσούζουν, τα μάτια θέλουν άλλα βλέφαρα.
Γιατί η καρδιά μου αγάπησε τη λύπη?
Ποιος κάνει κουμάντο εδώ μέσα?
Εχουνε γίνει κόκκινα και τα μάτια μου, δεν τα αντέχουνε πια.
Θα θέλανε να έχουνε άλλα βλέφαρα. Που να μην τσούζουν τόσο. Λιγότερο θλιμμένα.
Τα μάτια μου θέλανε να είναι γελαστά. Αυτή ήταν η συμφωνία.
Μετά όμως τα πράγματα άλλαξαν. Τα βλέβαρα βαρύνανε από τη λύπη. Η καρδιά την αγάπησε τη λύπη και την κράτησε κοντά της. Της νοίκιασε τα βλέφαρα για σπίτι και τα μάτια μου βρεθήκανε με τη λύπη νοικάρισσα στο πάνω πάτωμα.
Όλο τα τσιγκλάει αυτή, και όλο κι αυτά κλαίνε. Κι όταν κλαίνε τα βλέφαρα τσούζουν. Κι όταν τσούζουν, τα μάτια θέλουν άλλα βλέφαρα.
Γιατί η καρδιά μου αγάπησε τη λύπη?
Ποιος κάνει κουμάντο εδώ μέσα?
Θά θελα να ήμουν το άσπρο πουλί
Ο ποιητής
Σα θα με βρούνε πάνω στο ξύλο του θανάτου μου
γύρω θά 'χει κοκκινίσει πέρα για πέρα ο ουρανός
μιά υποψία θάλασσας θα υπάρχει
κι έν' άσπρο πουλί, από πάνω, θ' απαγγέλλει μέσα
σ' ένα τρομακτικό τώρα σκοτάδι, τα τραγούδια μου.
Σα θα με βρούνε πάνω στο ξύλο του θανάτου μου
γύρω θά 'χει κοκκινίσει πέρα για πέρα ο ουρανός
μιά υποψία θάλασσας θα υπάρχει
κι έν' άσπρο πουλί, από πάνω, θ' απαγγέλλει μέσα
σ' ένα τρομακτικό τώρα σκοτάδι, τα τραγούδια μου.
Μίλτος Σαχτούρης
Αντίο Μίλτο, αντίο κύριε Σαχτούρη.
Ποιος να ορίσει την τωρινή μας φτώχεια?
Πέμπτη, Απριλίου 07, 2005
Μαδριγάλι για την ομορφιά και τη θλίψη...
Que m' importe que tu sois sage?
Sois belle et sois triste.
Charles Baudelaire
Sois belle et sois triste.
Charles Baudelaire
Τρίτη, Απριλίου 05, 2005
Το σπίτι μου
Η αλήθεια μας περιβάλλει μ' ένα τρόπο καταλυτικό.
Με τη μορφή ενός ευκλείδιου σύμπαντος που δεν έχει ακόμα αντιληφθεί την φτώχεια της γεωμετρίας με την οποία το μετράμε.
Σε πείσμα της ευκλειδίου γεωμετρίας, η Τέχνη, ανοίγει μπροστά στα ορθάνοιχτα από έκπληξη μάτια μας άλλους διαύλους στο σύμπαν. Εισάγει νέες διαστάσεις και πραγματοποιεί κβαντικά άλματα προσπαθώντας να μας παρασύρει σ' αυτό το ονειρικό ταξίδι με μια αστρική προβολή στην Άλλη Αλήθεια.
Η αλήθεια που ξέραμε ως τη στιγμή αυτή, η ήσυχη αλήθεια καταφύγιο της ψυχής μακριά από την αγωνία της απελευθέρωσης, εξακολουθεί να υπάρχει. Δεν θα την αγαπήσουμε ποτέ ξανά, αλλά συχνά θα ξαναγυρνάμε πίσω. Ίσως με κάποια νοσταλγία. Νοσταλγία για την εποχή που υπήρξαμε ανυποψίαστοι.
Prometheus Unbound (απόσπασμα)
No change, no pause, no hope! Yet I endure.
I ask the Earth, have not the mountains felt?
I ask yon Heaven, the all-beholding Sun,
Has it not seen? The Sea, in storm or calm,
Heaven's ever-changing Shadow, spread below,
Have its deaf waves not heard my agony?
Ah me! alas, pain, pain ever, for ever
Percy Bysshe Shelley
Σ' ευχαριστώ για την γνωριμία μ' αυτή τη μαύρη τρύπα.
Μ' ακούς , κηπουρέ?
Με τη μορφή ενός ευκλείδιου σύμπαντος που δεν έχει ακόμα αντιληφθεί την φτώχεια της γεωμετρίας με την οποία το μετράμε.
Σε πείσμα της ευκλειδίου γεωμετρίας, η Τέχνη, ανοίγει μπροστά στα ορθάνοιχτα από έκπληξη μάτια μας άλλους διαύλους στο σύμπαν. Εισάγει νέες διαστάσεις και πραγματοποιεί κβαντικά άλματα προσπαθώντας να μας παρασύρει σ' αυτό το ονειρικό ταξίδι με μια αστρική προβολή στην Άλλη Αλήθεια.
Η αλήθεια που ξέραμε ως τη στιγμή αυτή, η ήσυχη αλήθεια καταφύγιο της ψυχής μακριά από την αγωνία της απελευθέρωσης, εξακολουθεί να υπάρχει. Δεν θα την αγαπήσουμε ποτέ ξανά, αλλά συχνά θα ξαναγυρνάμε πίσω. Ίσως με κάποια νοσταλγία. Νοσταλγία για την εποχή που υπήρξαμε ανυποψίαστοι.
Prometheus Unbound (απόσπασμα)
No change, no pause, no hope! Yet I endure.
I ask the Earth, have not the mountains felt?
I ask yon Heaven, the all-beholding Sun,
Has it not seen? The Sea, in storm or calm,
Heaven's ever-changing Shadow, spread below,
Have its deaf waves not heard my agony?
Ah me! alas, pain, pain ever, for ever
Percy Bysshe Shelley
Σ' ευχαριστώ για την γνωριμία μ' αυτή τη μαύρη τρύπα.
Μ' ακούς , κηπουρέ?
Η ταυτότητά μου
Μόλις σήμερα έμαθα από έναν ερασιτέχνη κηπουρό, την ύπαρξη αυτού του κήπου για "απροσάρμοστα" λουλούδια.
Ερχομαι ήδη σήμερα να τον επισκεφτώ για πρώτη φορά, με στολή εργασίας.
Τα ποιήματα που αγαπώ. Τα ποιήματα που καθόρίζουν την αντίληψη που έχω για την τέχνη ως μοναδική και αδιαφιλονίκητη πραγματικότητα.
Εχω την ελπίδα, οτι κάποιοι άνθρωποι που ίσως τυχαία επισκεφτούν το μοναχικό μου blog ίσως διακρίνουν μέσα στο σκοτάδι μια γραμμή θεϊκού φωτός. Αυτή τη γραμμή της τέχνης που πάνω της ακροβατούν σαν μόρια σκόνης οι μικρές ψυχές μας.
Καλως σας βρίσκω, φωνάζω, αν και νοιώθω, ξέρω οτι μπαίνω σε ένα άδειο δωμάτιο.
Σε ένα άδειο κήπο.
The Garden
En robe de parade.
Samain.
Like a skein of loose silk blown against a wall
She walks by the railing of a path in Kensington Gardens,
And she is dying piece-meal
of a sort of emotional anemia.
And round about there is a rabble
Of the filthy, sturdy, unkillable infants of the very poor.
They shall inherit the earth.
In her is the end of breeding.
Her boredom is exquisite and excessive.
She would like some one to speak to her,
And is almost afraid that I
will commit that indiscretion.
Ezra Pound
Ερχομαι ήδη σήμερα να τον επισκεφτώ για πρώτη φορά, με στολή εργασίας.
Τα ποιήματα που αγαπώ. Τα ποιήματα που καθόρίζουν την αντίληψη που έχω για την τέχνη ως μοναδική και αδιαφιλονίκητη πραγματικότητα.
Εχω την ελπίδα, οτι κάποιοι άνθρωποι που ίσως τυχαία επισκεφτούν το μοναχικό μου blog ίσως διακρίνουν μέσα στο σκοτάδι μια γραμμή θεϊκού φωτός. Αυτή τη γραμμή της τέχνης που πάνω της ακροβατούν σαν μόρια σκόνης οι μικρές ψυχές μας.
Καλως σας βρίσκω, φωνάζω, αν και νοιώθω, ξέρω οτι μπαίνω σε ένα άδειο δωμάτιο.
Σε ένα άδειο κήπο.
The Garden
En robe de parade.
Samain.
Like a skein of loose silk blown against a wall
She walks by the railing of a path in Kensington Gardens,
And she is dying piece-meal
of a sort of emotional anemia.
And round about there is a rabble
Of the filthy, sturdy, unkillable infants of the very poor.
They shall inherit the earth.
In her is the end of breeding.
Her boredom is exquisite and excessive.
She would like some one to speak to her,
And is almost afraid that I
will commit that indiscretion.
Ezra Pound
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
