Η ταυτότητά μου

Μόλις σήμερα έμαθα από έναν ερασιτέχνη κηπουρό, την ύπαρξη αυτού του κήπου για "απροσάρμοστα" λουλούδια.
Ερχομαι ήδη σήμερα να τον επισκεφτώ για πρώτη φορά, με στολή εργασίας.
Τα ποιήματα που αγαπώ. Τα ποιήματα που καθόρίζουν την αντίληψη που έχω για την τέχνη ως μοναδική και αδιαφιλονίκητη πραγματικότητα.
Εχω την ελπίδα, οτι κάποιοι άνθρωποι που ίσως τυχαία επισκεφτούν το μοναχικό μου blog ίσως διακρίνουν μέσα στο σκοτάδι μια γραμμή θεϊκού φωτός. Αυτή τη γραμμή της τέχνης που πάνω της ακροβατούν σαν μόρια σκόνης οι μικρές ψυχές μας.

Καλως σας βρίσκω, φωνάζω, αν και νοιώθω, ξέρω οτι μπαίνω σε ένα άδειο δωμάτιο.
Σε ένα άδειο κήπο.

The Garden

En robe de parade.
Samain.



Like a skein of loose silk blown against a wall
She walks by the railing of a path in Kensington Gardens,
And she is dying piece-meal
of a sort of emotional anemia.

And round about there is a rabble
Of the filthy, sturdy, unkillable infants of the very poor.
They shall inherit the earth.

In her is the end of breeding.
Her boredom is exquisite and excessive.

She would like some one to speak to her,
And is almost afraid that I
will commit that indiscretion.


Ezra Pound