Doublecrossroads

Ενοχή.
Προδοσία?
Δική μου?
Τίνος?
Εμπιστοσύνη…
Αγάπηπουσκοτώνει.
Αγάπηπουσκοτώθηκε.
Αγάπηπουπέθανεαποφυσικόθάνατο.
Υπήρξε αγάπη.
Υπήρξε έρωτας?
Ενοχή.

Είναι αυτή η στιγμή που δεν ξέρεις πώς να διώξεις την ενοχή. Ξέρεις ότι δεν σου αξίζει. Ξέρεις ότι «η ενοχή είναι ο αντίποδας της ευθύνης». Προσπαθείς να την διώξεις. Ν’ αναλάβεις τις ευθύνες σου. Να σταθείς με το κεφάλι ψηλά. Να ξαναγαπήσεις τον εαυτό σου τον προδομένο. Πως γίνεται αυτό? Μα πάντα έτσι γίνεται. Πάντα τον εαυτό σου προδίδεις. Σ’ αυτόν ψεύδεσαι. Και μετατρέπεις τη ζωή σε επανάληψη μιας άθλιας καθημερινότητας.
Η ενοχή φωλιάζει μέχρι και στα νύχια σου. Και δεν είναι ενοχή για πράξεις Είναι ενοχή για συναισθήματα. Γιατί σταμάτησες να αγαπάς. Όχι δεν σταμάτησες να αγαπάς. Σταμάτησες να θέλεις. Επειδή αγαπάς αλλά δεν θέλεις γι αυτό νοιώθεις ένοχος.
Τα μάτια σου καίνε.
Τα μαλλιά σου τα νοιώθεις να ξεκολλάνε από το κεφάλι σου.
Τα νύχια σου πονάνε.
Υποφέρεις.
Κι αυτός υποφέρει.
Διώξε την ενοχή.
Πάρε την ευθύνη.
Ζήσε τον σπαραγμό.