Μικρους θανάτους, η ποίηση δεν έχει...

Είναι πολύ εύκολο να μιλήσεις για τον θάνατο.
Ειδικά για τον θάνατο ενός επιφανούς προσώπου.
Οικειοποιείσαι την φήμη του, το μεγαλείο του και πουλάς μούρη εξ αντανακλάσεως με επικηδείους άνευ σημασίας.
Είναι πολύ εύκολο να μιλήσεις και για το θάνατο «προσφιλούς προσώπου». Προβάλεις πάνω στο γεγονός του θανάτου του τα δικά σου συναισθήματα. Και ουσιαστικά δεν μιλάς για τον θανόντα παρά για τη δική σου απώλεια. Έτσι είναι ο θάνατος υποκειμενικός.

Στην ηλικία μου ο θάνατος αρχίζει το ψιλόβροχο.
Γύρω-γύρω άνθρωποι με τους οποίους σχετίζομαι, λίγο ή περισσότερο, τελειώνουν.
Αυτός ο θάνατος για τον οποίο δεν μπορείς να μιλήσεις, είναι ο θάνατος των ανθρώπων με τους οποίους σχετίζεσαι λίγο. Που όσο κι αν τους εκτιμάς, δεν είναι «επιφανείς» κι όσο κι αν τους συμπαθείς, δεν είναι «προσφιλείς».

Τέτοιος θάνατος ενέσκηψε εχθές. Ο πατέρας της νύφης μου πέθανε. Ο παππούς του βαφτιστηριού μου. Ούτε μεγάλος πολύ, μα ούτε και νεαρός, 70 χρονών, ο άνθρωπος αυτός, είχε ένα μέτριο θάνατο όπως και μια μέτρια ζωή. Ο θάνατος αυτός, μ’ έκανε να σκεφτώ, πως ο θάνατος δεν περιγράφεται. Όχι γιατί με δυσκολεύει το συναισθηματικό παραπέτασμα να τον αντιληφθώ. Παρά γιατί η ουσία του παραμένει άγνωστη. Κι όσο κι αν προσπαθήσω να τον περιγράψω, μόνο παρομοιάζοντάς τον με άλλες έννοιες μπορώ να τον σημαδέψω λίγο.

Αυτό είναι και το κοινό του χαρακτηριστικό με την αγάπη. Ούτε αυτή περιγράφεται.

Αναζήτησα ένα ποίημα για τον ξερό μέτριο θάνατο ενός απλού αξιοπρεπούς «μη προσφιλούς» ανθρώπου. Δεν βρήκα. Οι ποιητές γράφουν για πρόσωπα που τους προκαλούν πάθος.

Κι έτσι, ελπίζοντας η Αστραδενή να μην θυμώσει, σας στέλνω στο δικό της το ποίημα, που αν και δεν μιλάει για τέτοιο θάνατο, του αξίζει πολύ να το δείτε και να το εκτιμήσετε. Είναι μόνο του αφορμή για στοχασμό.

Ποιητική

― Προδίδετε πάλι την Ποίηση, θα μου πεις,
Την ιερότερη εκδήλωση του Ανθρώπου
Την χρησιμοποιείτε πάλι ως μέσον, υποζύγιον
Των σκοτεινών επιδιώξεών σας
Εν πλήρει γνώσει της ζημίας που προκαλείτε
Με το παράδειγμά σας στους νεωτέρους.

― Το τί δ ε ν πρόδωσες ε σ ύ να μου πεις
Εσύ κι οι όμοιοί σου, χρόνια και χρόνια,
Ένα προς ένα τα υπάρχοντά σας ξεπουλώντας
Στις διεθνείς αγορές και τα λαϊκά παζάρια
Και μείνατε χωρίς μάτια για να βλέπετε, χωρίς αυτιά
N' ακούτε, με σφραγισμένα στόματα και δε μιλάτε.
Για ποια ανθρώπινα ιερά μάς εγκαλείτε;

Ξέρω: κηρύγματα και ρητορείες πάλι, θα πεις.
Έ ναι λοιπόν! Κηρύγματα και ρητορείες.

Σαν π ρ ό κ ε ς πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις

Nα μην τις παίρνει ο άνεμος.


Αναγνωστάκης Μανόλης


Κρατάμε την όμορφη πόλη και τ’ άλλα δώρα.
Καλή Αντάμωση.

Good Girl

Hold up the universe, good girl. Hold up
the tent that is the sky of your world at which
you are the narrow center pole, good girl. Rup-
ture is the enemy. Keep all whole. The itch
to be yourself, plump and bending, below a sky
unending, held up by God forever
is denied by you as Central Control. Sever
yourself, poor false Atlas, poor "Atlesse," lie
recumbent below the sky. Nothing falls down,
except you, luscious and limited on the ground.
Holding everything up, always on your own,
creates a loneliness so profound
you are nothing but a column, good girl,
a temple ruin against a sky held up
by forces beyond you. Let yourself curl
up: a fleshy foetal figure cupped
about its own vibrant soul. You are
the universe about its pole. God's not far.


Molly Peacock

Ο ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ

Ο έρωτας,

όνομα ουσιαστικόν,

πολύ ουσιαστικόν,

ενικού αριθμού

γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,

γένους ανυπεράσπιστου.

Πληθυντικός αριθμός

οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

.

Ο φόβος,

όνομα ουσιαστικόν,

στην αρχή ενικός αριθμός

και μετά πληθυντικός :

οι φόβοι.

Οι φόβοι

για όλα από δω και πέρα.

.

Η μνήμη,

κύριο όνομα των θλίψεων,

ενικού αριθμού,

μόνον ενικού αριθμού

και άκλιτη.

Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

.

Η νύχτα,

όνομα ουσιαστικόν,

γένους θηλυκού,

ενικός αριθμός

Πληθυντικός αριθμός

οι νύχτες.

Οι νύχτες από δω και πέρα.

.

.

.

Κική Δημουλά
Το λίγο του κόσμου